Ενα ταξίδι στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, όπου, σαν σε όνειρο, συναντώνται ο Βύρων, ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, ο Ζακ Λακαριέρ, ο Χένρι Μίλερ, η λαίδη Ελγιν, ξένοι περιηγητές όλοι τους στη χώρα μας, αρχαιολάτρες και αρχαιοκάπηλοι. Σπαράγματα των μαρτυριών τους συνθέτουν την παράσταση ««Dance me to the End of Greece-1», που φιλοξενείται αύριο και την Παρασκευή 27 Απριλίου στο θέατρο «Αμαλία» της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Προτάσεις-2012» της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης».
Η παράσταση, που πρωτοπαίχτηκε στην Αθήνα, στο Επιγραφικό Μουσείο και στο Μουσείο Μπενάκη, ανεβαίνει από τη θεατρική ομάδα «Τέσσερα», σε σύνθεση κειμένων και σκηνοθεσία της Κυριακής Σπανού. Οι ηθοποιοί εμψυχώνουν τις μαρτυρίες των διάσημων ταξιδιωτών και ερμηνεύουν μελοποιημένα ποιήματα του Βύρωνα και του Σατωβριάνδου.
«Το εγχείρημα ξεκίνησε από μία συζήτηση των μελών της ομάδας σε σχέση με ερωτήματα για την Ελλάδα. Στραφήκαμε σε μία πορεία μελέτης των κειμένων που σχετίζονται με την πρόσληψη της αρχαιότητας το 19ο αιώνα. Εχει ενδιαφέρον πόσο οι ξένοι αυτοί ταξιδιώτες είδαν πρωτίστως το χώρο και όχι εμάς, δηλαδή τα μνημεία και όχι τους ανθρώπους. Το έργο είναι οργανωμένο γύρω από δύο αντίθετες προσωπικότητες: από τη μια είναι ο φιλέλληνας Βύρων, που βρήκε εδώ τη μοίρα και την ταυτότητά του ως ποιητής, και από την άλλη η λαίδη Ελγιν, που ήρθε να παρακολουθήσει τις... εργασίες του συζύγου της και αποκαλύπτει μέσα από τα γραπτά της την τάση για αρπαγή».
Το υλικό που εντόπισαν οι συντελεστές της παράστασης ήταν τεράστιο και ενδιαφέρον, τελείως αντιθεατρικό όμως, όπως παραδέχεται η σκηνοθέτρια της παράστασης. «Στήνουμε στη σκηνή ένα φόρουμ, ένα βήμα στο οποίο υπάρχουν αναπαράσταση, αφήγηση και τραγούδια, μία περφόρμανς με ύφος ποπ ακαδημαϊκό. Σαν εισαγωγή συμπεριλάβαμε αποσπάσματα από έργο του Δημήτρη Δημητριάδη που δίνουν το στίγμα της αναζήτησης της παράστασης: «Είμαστε στη ζώνη του κινδύνου. Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Ελληνες. Οι Ελληνες δεν είναι Ελληνες. Τι είναι, λοιπόν;».
Το έργο είναι μέρος ενός πρότζεκτ που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το «Dance me to the end of Greece - 2», που βρίσκεται στα σκαριά, θα είναι αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη. «Η ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης είναι ότι εδώ υπάρχουν σημεία με μεγαλύτερη διάρκεια στις αναμνήσεις των ανθρώπων σε σχέση με την Αθήνα», παρατηρεί η Κ. Σπανού. «Οι ξένοι ταξιδιώτες της, στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα, δεν είναι τόσο επώνυμοι όσο αυτοί της Αθήνας, με εξαίρεση περιπτώσεις όπως αυτή του Μέλβιλ (συγγραφέας του ''Μόμπι Ντικ''). Είναι κυρίως δημοσιογράφοι - ανταποκριτές, αλλά και ξένοι πρόξενοι. Βρήκαμε πολύ υλικό, από το οποίο επιχειρούμε να αναδείξουμε θέματα όπως αυτό της σχέσης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το λιμάνι, τους διαφορετικούς πολιτισμούς, πολιτικά ζητήματα».
Παίζουν: Φρόσω Ζαγοραίου, Ελσα Μουρατίδου, Θέμης Μητρόπουλος, Αντώνης Γκρίτσης, Χάρης Φλέουρας. Στο πιάνο ο Κώστας Βόμβολος. Σκηνικά-κοστούμια: Απόστολος - Φωκίων Βέττας, Ολυμπία Σιδερίδου, Μάρθα Φωκά. Μουσική: Κώστας Βόμβολος. Κίνηση: Πέρσα Σταματοπούλου. Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Ζορμπάς. Φωτογραφίες: Μανώλης Παπαδάκης.agelioforos.gr
